Refugee ID cards

UNHCR News Stories
	Three refugees in Thailand’s Tham Hin Camp show off their new government-issued identification cards, which will improve their protection. © UNHCR/B.Han

“Hallelujah”: Myanmar refugees can now prove their identity in Thailand THAM HIN REFUGEE CAMP, Thailand, April 12 (UNHCR) – Gay Htoo, a 38-year-old Karen refugee, praised the Lord for an unaccustomed feeling of security when he received his new identity card on Thursday. “The card indicates my refugee status and if I am arrested, I know I will be returned to the camp safely instead of being sent to the Myanmar border,” the Christian pastor said. “Hallelujah.” Distribution of Thai government identification cards began in two camps – Ban Don Yong and Tham Hin – in western Thailand along the Myanmar border this week, the culmination of three years of work by the UN refugee agency. Under the US$1-million programme, some 88,000 refugees should get the crucial plastic cards this month. Htoo hopes the card will prevent refugee families becoming separated, as has happened to some in his congregation when they ventured out without permission and then vanished. “The ID cards are an important way of improving protection of refugees, because the most basic element of protection is being able to prove your identity,” said UNHCR Representative in Thailand Hasim Utkan. “At the same time, we hope the ID cards will be only the first step in a series of measures that will open up the closed camps where refugees have been living for almost two decades.” In Thailand, the 140,000 refugees – mostly from Myanmar – who live in nine government-run camps along the border with Myanmar are not officially allowed to leave the camps. On his visit to the country last year, UN High Commissioner for Refugees António Guterres urged the Thai government to give refugees greater freedom of movement, especially to work outside the camps in Thailand’s labour-short economy. Guterres stressed that many refugees are already working illegally, and said they should be given a legal opportunity to build a better life. If the government does allow refugees to work legally outside the camps, the ID cards will enable them quickly to prove their identity and special protection status if caught up in one of the country’s periodic crackdowns on illegal migrants. The ID cards, issued by Thailand’s Department of Provincial Administration to all refugees over the age of 12, are the end product of the US$1 million computerised data project funded by the UNHCR. During the month of April, the government plans to distribute about 88,000 cards; new ones will be issued later as children turn 12, or as new refugees are recognised by the government’s provincial admissions boards. The cards, which come with a photo and a magnetic strip, will tell both UNHCR and Thai officials the name and age of the refugee, as well as the camp where he or she is registered. The left and right thumbprints are also encoded on the magnetic strip. Refugee Ba Bar, a 46-year-old labourer, expressed confidence that the ID cards would improve his security and life, though he confessed he wasn’t sure how. At least, he said, “the ID card is better than a paper registration form.” Representative Utkan stressed that UNHCR was “pleased that we have made progress with the Thai government on some of the issues the High Commissioner discussed on his visit last August, such as ID cards and greater education opportunities within the camp, including Thai-language training. “Now,” he added, “we hope for some relaxation of the regulations that have kept refugees locked up for so long.” By Bola Han in Tham Hin and Kitty McKinsey in Bangkok, Thailand

Filed under: Back up, Birth Registration research, cut and paste from somewhere else

Just when we need it…Linguistic Nationalism

On the way to polic sci libraby, I heard that Gen Sonthi voiced concern about people in the south and their Thai language capacity.

Everybody shoule learn and be able to speak thai…

huh.

Filed under: Back up

Proliferation Clipping

This is a clipping site moved from my Thai blog (too many spam comment)

Please feel free to post a news clipping of firearms and small arms incident in the south of Thailand in the comment.

To make sure that news would be available for end of the month analysis, please make sure to copy the whole news and URL. The news with type of weapon used would be much appreciated.

Filed under: Back up, cut and paste from somewhere else, Mini Researches, non proliferation

License to Politically Rape

Filed under: Back up, cut and paste from somewhere else, Political Sciences

To Know or Not to Know…

Kate McGeown’s article was blocked as inappropriate media for Thais in Thailand. The decision made by ICT made me realized that the nation is still inexperience when it comes to tolerance. Different ideas, and opinion were blocked all the time, in terms of the monarch. But in Thailand, the most visible sign is as huge as photos in newspapers headlines. Those there were no words like “pivotal roles,” the announcement from the release of the photo and video clips on televisions by the democratic reform council in Thailand is loud and clear.

It does not really matter not to be able to read it now, though someone already posted the content on a website. Thinking about it at the moment, why should Thais be curious. They were waiting for it.

_uacct = “UA-725904-1”;
urchinTracker();

Filed under: Back up, cut and paste from somewhere else, Ideas, Uncategorized

แปะเขื่อนกับความรู้

มธ.ของวุฒิสภา แนะรัฐต้องตัดสินใจ “ปากมูน” บนองค์ความรู้หรืองานวิจัย มากกว่าการสำรวจความเห็น ไม่เช่นนั้นแก้ปัญหาความขัดแย้งไม่ได้ ขณะเดียวกันเตรียมหารือ กมธ.ชุดอื่นๆ และ กมธ.สิทธิมนุษยชนฯ หาทางออกเสนอต่อรัฐบาล

กรณีรัฐบาลได้สรุปปัญหาเขื่อนปากมูล โดยให้เปิดเขื่อน 4 เดือนและปิด 8 เดือน ขัดแย้งกับความเห็นของคณะกรรมาธิการฯ และชาวบ้านสมัชชาคนจนที่เสนอให้เปิดตลอดทั้งปี น.พ.นิรันดร์ พิทักษ์วัชระ ส.ว.อุบลราชธานี และกรรมาธิการการมีส่วนร่วมของประชาชน วุฒิสภา กล่าวว่า คณะกรรมาธิการฯ ได้หารือกันเมื่อวันพุธที่ผ่านมา และเห็นตรงกันใน 3 ประเด็น คือ

1. ยืนยันในข้อสรุปเดิมของคณะกรรมาธิการฯ ที่ได้เสนอนายกรัฐมนตรีไปว่า กรณีเขื่อนปากมูลจะต้องใช้การตัดสินใจเชิงนโยบายที่ยึดเรื่ององค์ความรู้หรืองานวิจัยของมหาวิทยาลัยอุบลราชธานี มากกว่าไปสอบถามความเห็นหรือใช้แบบสอบถาม

2. รัฐบาลจะต้องมองไกลไปถึงปัญหาความขัดแย้งเชิงระบบโครงสร้าง ซึ่งเป็นแนวคิดในการพัฒนาที่มีความแตกต่างกัน หากรัฐบาลยังมองในเรื่องของเสียงข้างมาก เสียงข้างน้อย จะไม่ใช่แนวทางการแก้ไขปัญหาความขัดแย้ง ตรงกันข้ามจะทำให้ความขัดแย้งขยายบานปลายมากขึ้น

3. ในภารกิจหน้าที่ของคณะกรรมาธิการฯ คงต้องพยายามเสนอแนวทางในการแก้ปัญหานี้ในเชิงนโยบาย โดยจะหารือกับคณะกรรมาธิการชุดอื่นๆ รวมทั้งกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ เพราะเราเชื่อว่า ข้อสรุปเกี่ยวกับปัญหาเขื่อนปากมูลครั้งนี้ จะทำให้ปัญหาความขัดแย้งยังคงอยู่ และเกิดความรุนแรงในสังคมขึ้นได้

“คณะกรรมาธิการฯ คงต้องหารือกับคณะกรรมาธิการชุดอื่นๆ รวมทั้งกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติว่า ควรแก้ปัญหาเรื่องดังกล่าวอย่างไร รวมทั้งดูว่าหากมีการเปิดสมัยประชุมรัฐสภาในช่วงต้นเดือนหน้า ประเด็นนี้จะมีวิธีการนำเสนอเข้าสู่ระบบการทำงานของวุฒิสภา ในการตรวจสอบการบริหารงานของรัฐบาลอย่างไรบ้าง” นพ.นิรันดร์กล่าว

ส.ว.อุบลราชธานี กล่าวว่า กรณีปัญหาเขื่อนปากมูลจะสอดคล้องกับวิธีคิดในการแก้ไขปัญหาวิกฤตความยากจน ซึ่งการที่รัฐบาลตัดสินโดยการใช้แบบสอบถาม เป็นสิ่งแสดงให้เห็นว่า รัฐบาลยังมองนโยบายแก้ไขปัญหาความยากจนที่ไม่ถูกต้อง ทั้งที่น่าจะเอางานวิจัยทางวิชาการมาเป็นเครื่องตัดสินใจ โดยเฉพาะดูในเรื่องของสิทธิของชุมชนเป็นสำคัญ ส่วนตัวเห็นว่าการแปลงสิทธิชุมชมเป็นทุน จะก่อให้เกิดประโยชน์ในเรื่องเศรษฐกิจชุมนุมแบบยั่งยืน มากกว่าการแปลงสินทรัพย์เป็นทุน
http://www.manager.co.th/asp-bin/PrintNews.aspx?NewsID=4674681288003

Filed under: Back up, cut and paste from somewhere else, Mini Researches, Uncategorized

draft

You went to that “mob” again?
State Monitoring by Self Reflexivity an Autoethnographic Research
State is a collective representation of its multi functions organs. With hierarchies of speakers, decision makers and experts. A so called major administrative function of a state as know as government, visible or virtual institutions is likely to be monitored. What a state may make you learn and are incorporated in thoughts, attitudes and actions are subtler and harder to monitor. It can be visible not only looking to what this thai state had taught and what I had learned to conform or subserve.
Something collectively know as a state can put many things in me and some will be incorporated in my corporeal body and the everyday. Many of them are shun later in life through boredom to perform my compliance to what they have “taught” me, my mother, my father and my relatives. Since my father hardly “lecture” and care about my everyday life, a person like me were raised and in constant contact with my mother rather than my father. Through out my nine years of being in another city or traveling around I have learned new things and started to look back at what had been incorporated by my family. Though I might list my mother as “not” politically active in her youth and her later years, comparing to my father, who made me wonder about his lefty books, it was my mother and her mother that make me reflect what being with her can be.
I would like to put it clearly that my mother, her mother and I are a part of state or state sponsored socialization. We do have minds of our own. Sometimes we may not know why we think and act this way but most of the time we know. We simply were born in different climate and different setting. She would have vaguely imagined my backdoor belief and life and worried. The daughter that have to go to her university to read e book, who leave her with her mom on mother day simply to help with “stateless mother day,” and who told her about being in that “mob.”
Methodologically speaking, I am doing my autoethnography for the first time. I will explore myself as a site of many construction, reconstruction and resistance. (Ellis and Bochner 2000) Surprisingly, not many people I know try to combine “care of the self” and autoethnography. When looking at the topic of the Sirindhorn Anthropology Center calls for papers on monitoring the state and sort of transnationalism (ok, I am interested in the latter less, admittedly), I think about the incident of going to a nightly protest at Ratchadamneon avenue, either with several friend or alone. The person (not state) that prevented me from regularly visiting the “mob” and “monitoring” me was stronger than the Prime Minister but she is not aware of panopticism or the fact that she is monitoring my “politicised action.” She is caring. She is my mother.
My brother and I sneaked to the “mob” regularly or as often as we can despite her asking why did we have to go there and citing that it is hot, crowded and rather not the place to spend time as we hardly know if people would be dangerous or if the police will attack or the demonstrator would be carried away when they were ignited and induced to using violence. I think she does not like a protest. Why she dislikes the protest despite she does not like the Prime Minister and what kind of political action she prefers inspired me to review different interpretation of similar phenomena and explore what kind of experience and socialisation makes she perceives so.
During my life time and hers, things change significantly in terms of political participation.What shape our perception of political participation also vary. We have been taught and told differently in schools and universities. What state and the hegemonic monarch and religious institutions “told” her are not the same with what state and others entities “tell” her or me now. What we have been told to embrace in our action and bodies are a world apart.
We also have different perception of protests. either what we saw and interpret and what we have been told by others in national narratives, survivor’s narrative and counter narratives. What also shape her perception of protests had been a difficult one. Her realities was 14 October 2514 and 6 October 2519. We have a shared memories of another protest in in May 1992 as observers who had not participated the event. Narratives of lost, redress and royal intervention permeated her days. While mine was reconstructions and dissident voices that tells stories from the other sides. A minority narrative surfaces at last but still faint to some ears. The fact that I was an undergraduate student in an institution that dragged this baggage along with other “October people,” also made me saw, heard and interpret the incidents differently. Do they still show that documentary to freshmen? Despite we know vaguely what happened and that many people had been killed or disappeared. We take different part when the new mob emerged. Though my family had never really discussed “politic.” I did with my friends, classmate and lovers but not in the family. We watched news and someone may agree or disagree but we have never talk seriously as why we support or detest something.

Filed under: Back up, Ideas, Mini Researches, Uncategorized

Role Reversed: Synthesis

In short, I don’t invoke everything I learned. The only thing I wanted was to get out of this situation, hoping the gun would be in its place, not aiming at me or anyone else. I didn’t feel safe knowing the police is near. Anything could happen. The only role to play is to survive. Get the mother and go home.

I guess many people in similar situation would feel the same. All knowledges become useless at that moment. Statistics, principles of security and perpetrators analysis become blurred. Whether it needed demand side reduction or supplies side reduction I was not care either. I did not know whether this part of bangkok or being male would contribute to coercive display of firearms.

Survival is the only thought on my mind. No development, no human rights and the next day, people facing the situation together would not report to the police. Who care at that moment? There are much better reasons for human rights violation, especially when I was with the one causing problems.

I am not protected by “researcher’s” immunity. Researchers on this matter died, either in situ or some times afterwards. I did not want to be participated and if I could choose, I didn’t want to observe.

In this back alley of bangkok, human rights cannot be invoked. Perhaps it can be said when something went really wrong. If we survive, it will be left unspoken. As I talked it over and over with other persons. If he drew the pistols, he, too, would be threatened by other ones in my group, who keeps a gun at his home. Or police will intervene, we all go to spend a night in prison. More loss. This would be the ways?

The rest of people going tot he restaurant with me could not interfered. The other three were locked up negotiating with restaurant owners and if things were not pleasant, they could face military officers.

I know it took less than a second that anything would happen. I just thought that by being a woman (and not completely freaked out or become too provocative), I would be able to go home and safe the problems for the mother to solve next day.

It would be a small incident in the world of conflicts. A small incidents in this city. If I can do more research, no matter how small or serious it would be, I would remember when I was a normal person, not a researcher, experiencing just 0.000001 fraction of what other people may suffer. I would take a side and take it personally. No more disguise of neutrality, when I am doing it for a purpose, a very personal purpose.

I found a reason to hate, to act and to do whatever I can if the chances permit to make people aware that it would not be safe until we can make it safer. We cannot deny that this does not exist. I have never imagined that I would faced this event at the back alley just about 800 meters from my apartment, not the south (well may be I was lucky afterall.) it was a tiny scale, but these tiny events added up to newspaer headlines I am clipping. It is not statistically significant, unless you, your friend, your family or someone you know have been a part ot it — a part that was aimed at.

Continued from role reversed:phenomenon

Filed under: Back up, Something To Remember

Feed

ได้ที่เก็บไฟล์ใหม่ เเม้ศัพท์วิชาการที่นั่นจะทำให้ปวดกบาลไปเรย ดูมันหรูหราไฮโซไปหมด ทายสิคะ เรื่องเล่าเเห่งความสำเร็จคืออะไร storytelling อ่ะ เเล้วใช่ง่ายซะ
อ่า เเต่เก็บไฟล์เเบบมี feed นี่ชอบมั่กๆ
http://gotoknow.org/file/chutbloc/rss20.xml

Filed under: Anthropology of Human Rights, Back up, Methodology, Sociology and Anthropology

2004 Back up: Pre-Thesis Practicum

Pre thesis practicum เป็นวิชาฝึกงาน เเต่เนื่องจากตัวเองอยากฝึกงาน “วิจัย” จึงเลือกฝึกประเด็น หรือทำงานวิจัยอ่านเขียน เเทนที่จะไปลงพื้นที่กับองค์กรที่ทำเรื่องผู้หญิง เป็นงานชิ้นเเรกที่ทราบชัดว่าเราอยากทำวิทยานิพนธ์ เรื่องอะไร โชคดีมากที่หา CD ที่มีบทความนี้ได้
…
ทำไมต้อง “ฟัง”แบบสตรีนิยม

ฉันเข้ามาอยู่ในวงการผลิตคำให้การได้ ปีครึ่งเเล้ว นับตั้งแต่ยังไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ทำนั้นเข้าข่ายคำให้การหกเดือนแรกที่ฉันได้รู้จักคำให้การ เป็นเรื่องของความสับสน ระหว่างความจริงกับเรื่องเล่า เหมือนที่กล่าวไว้ใน เรื่องเล่า what is narrative เมื่อแรกฉันยังคงมุ่งจับผิด และให้ความสำคัญว่าเรื่องที่ฉันได้ฟังมาจริงหรือเปล่า แล้วก็อดโมโหไม่ได้เวลาที่ออกมาจากงานสนามเเล้วมาพบว่า เรื่องที่ “เขา” เล่ากันมานั้น พวกนักวิชาการเเละหนังสือทั้งหลายชี้ไปว่าไม่จริงทั้งหมด แล้วฉันก็จะใส่ความจริงทางวิชาการไว้ในเชิงอรรถ ด้วยความรู้สึกว่ายิ่ง “ตรวจสอบ” ยิ่งดี ฉันเคยถามบรรณาธิการว่า “แล้วตรงนี้ที่ฉันไปสัมภาษณ์มาจะใส่ลงไปได้หรือเปล่าเพราะมันขัดหนังสือ” ก็ได้รับคำตอบว่าให้ “ซื่อสัตย์” กับสิ่งที่ฉันได้ “ฟัง” มา
จะว่าไปแล้วคำให้การเเรกในธุรกิจคำให้การของฉันเป็นเรื่องที่คนที่ฉันพูดด้วยไม่อยากจะพูดถึงเอาเสียเลย เขาบอกให้ฉันซื่อสัตย์ต่อคำถามในการวิจัยแต่ห้าม “ซื่อบื้อ” เป็นอันขาด เพราะถ้าจะให้ไปถามผู้ให้ความร่วมมือภาคสนามว่า “คุณเคยถูกทหารพม่าไล่ยิง เเล้วเคยยิงกลับหรือเปล่า” ฉันคงถูกเฉดหัวส่งจากงานภาคสนามเเละอนาคตในการเป็นนักวิจัยกระแสหลักรับจ้างคงจบลง ณ ที่นี้ หรือที่ที่ฉันไปก็คงแขวนป้ายไม่ต้อนรับตั้งแต่ฉันไปเสนอโครงการ แต่ลึกๆฉันรู้สึกว่าทั้งตัวฉันเเละกลุ่มที่ฉันไปหาก็รู้ดีอยู่ว่าเรากำลังจะทำอะไรกัน เพียงเเต่เราต่างต้องเล่นบทผู้วิจัยเเละผู้ให้ความร่วมมือภาคสนามที่ดี ฉันต้องไม่ถามคำถามที่ล่อแหลม แล้วเขาก็ต้องตอบคำถามแบบที่สามารถปกป้องความปลอดภัยของตัวเองได้ ตอนนี้ฉันว่าฉันทั้งซื่อบื้อและไม่ซื่อสัตย์ เพราะตอนนั้นฉันไม่เห็นว่า “การเมือง”ในการวิจัย ความไม่เท่าเทียมกันในการวิจัยเป็นเรื่องที่น่าพูดถึง หรือสนใจ แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องของฉันด้วย ฉันก็เเค่เข้าไป ถามคำถามด้วยระยะห่างเเล้วก็กลับออกมา ฉันไปด้วยคำถามวิจัยที่ได้จากการระดมสมองของ funder หรือคนที่จ่ายเงินให้ฉันไปทำ
รายการนี้ต้องใส่ประเด็น Gender ดังนั้นฉันเลยไปถามผู้หญิงว่าเขาคิดว่าความไม่มั่นคงของชีวิตในดินแดนที่รบกันเนืองๆเป็นอย่างไร พวกเธอก็ตอบมาว่าทำให้ขาดแคลนไก่และหมู ทำนาไม่ได้ ทอผ้าไม่ได้ คนหนึ่งตอบว่าบ้านเคยมีช้างตอนนี้โดยทหารบังคับเอาไปขายเเล้ว ฟังแล้วช่างแตกต่างจากวีรกรรมของผู้หญิงอีกคนที่ได้รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพเหลือเกิน ฉันท้อมากรู้สึกแต่ว่า “อะไรกัน คิดกันได้แค่นี้น่ะเหรอ ห่วงช้างห่วงหมู เเล้วจะไปรอดได้อย่างไร” ฉันจด “คำให้การ” นั้นอย่างเสียไม่ได้ พลางคิดว่าแล้วจะเอาอะไรมาง้างปากผู้หญิงขี้อายพวกนี้พลางคิดว่าทำไมไม่มีออง ซาน ซูจีที่หมู่บ้านชายแดนเเบบนี้บ้าง ฉันจะได้เอาอะไร “เก๋ๆ” ไปเขียนไว้ในรายงาน สุดท้ายเมื่อครบกำหนด 10 วันฉันต้องหอบผ้าหอบผ่อนกลับบ้าน เมื่อครบสามเดือน ฉันก็ผลิตรายงานที่แห้งเเล้งที่บรรจุคำให้การของชาวบ้าน ณ หมู่บ้านเล็กแห่งรัฐกระเหรี่ยง จำนวน 25 หน้า ฉันลืมเรื่องช้างเรื่อง หมู เรื่องหูกทอผ้า เเล้วก็ตัดสินใจว่าช่างมันเถอะ อย่างไรก็กลับไปไม่ได้เเล้ว ฉันไม่รู้ว่าหมู่บ้านที่ฉันไปศึกษาจะอยู่รอดจนถึง วันที่ฉันจะโดนเชือดหรือเปล่า
อีกสองเดือนต่อมาก็ถึงคิวเชือด นั่นคือคนที่จ่ายเงินให้ฉันไปทำวิจัยจะมาประเมินงาน เพื่อดูความ “คุ้มทุน” ฉันก็เข้าไปรายงานอีกเรื่องหนึ่งเพราะฉันคิดว่าใครจะอยากฟังเรื่อง ไม่มีข้าวกินในสนามรบ ในเมื่อเรื่องสงครามกลางเมืองที่ฉันเรียนมาสมัยปรัญญาตรีไม่เห็นมีใครพูดเรื่องข้าว เรื่องช้าง อะไรเลย ฉันไม่รู้ว่า purposive sampling ต่างจาก representative sampling อย่างไร ไม่รู้ด้วยว่าต้องระบุว่ากลุ่มประชากรคือใคร แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าทำไมฉันต้องบอกอัตราส่วนระหว่างชายหญิง อัตราการรู้หนังสือโดยประมาณ ฉันกลัวจะโดนขอเงินเดือนคืนด้วยซ้ำโทษฐานทำงานไม่คุ้มค่าจ้าง
แต่ท่ามกลางความสับสน ผิดหวังเเละรู้สึกว่าชีวิตการเป็นนักวิจัยฝึกหัดของฉันจะจบส่งแค่นั้น ยังมีอีกพื้นที่หนึ่งที่ฉันได้เห็นว่าเรื่องหมูเรื่องไก่ก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์แต่กว่าฉันจะรู้ก็ผ่านไปปีกว่าแล้ว ความสนใจในการตั้งคำถามต่อคำให้การและกระบวนการต่างๆเรื่มจากสมุดเล่มเล็กสีสวยเล่มหนึ่ง
ก่อนที่ฉันจะไปลงพื้นที่ฉันได้สมุดเล่มเล็กๆมาเล่มหนึ่ง พร้อมกับคำขออย่างสุภาพให้เขียน เรื่องที่ๆฉันไป เรื่องอะไรก็ได้ เพื่อที่ครั้งหน้าเมื่อคนที่รออ่านจะได้รู้สึกว่าเขาได้มีส่วนร่วมรู้เห็นกับงานวิจัยของฉันด้วย แต่ไม่ต้องเขียนงานวิจัยมาให้เขาอ่าน เพราะเขาจะต้องอ่านอยู่แล้วเเละมันไม่สนุก เมื่อฉันไปลงสนามฉันเอาสมุดเล่มเล็กแสนสวยเก็บไว้ที่บ้านเเล้วหยิบสมุดเล็คเชอร์เก่าไปแทน พอมืดฉันก็จุดเทียนเเล้วก็เขียนเรื่องคุยกันในวงกินข้าว เรื่องทำกับข้าว (เป็นเรื่องที่ผู้อ่านชอบมาก เพราะเเสดงให้เห็นความแร้นแค้น แต่เมนูประจำวันของฉันไม่มีทางได้เสนอหน้าในรายงานการวิจัย) เรื่องที่ฉันต้องเดินไปเยี่ยมโรงเรียนเกือบสิบกิโล เป็นคุณครูอนุบาลจำเป็น เรื่องช้างที่หายไป เรื่องที่ฉันเหนื่อยเเล้วคนนำทางหัวเราะแล้วบอกว่าผู้หญิงท้องแก่คนหนึ่งก็เดินไกลพอๆกลับฉัน แถมยังต้องนั่งเรือไปอีก ชั่วโมงกว่าเพื่อไปโรงพยาบาลที่เป็นเเค่ “เพิง” ตามมีตามเกิด (เรื่องนี้ก็ไม่ได้เขียน ส่วนผู้หญิงคนนั้นยังมีชีวิตอยู่เมื่อฉันอยู่ที่นั่น ฉันไม่เคยถาม ไม่เคยสนใจ ตอนนั้นคิดอยู่แต่ว่า เมื่อไหร่จะหยุดเดินเสียที)
ฉันเกือบลืมเรื่องนี้เลยแล้วจนเจ้าของสมุดทวง ฉันกลับไปค้นเจอเรื่องพวกนี้อีกครั้ง เจ้าของสมุดบอกฉันว่าน่าเสียดายที่เรื่องพวกนี้จะไม่อยู่ในงานวิจัย ทั้งฉันและคนอ่านรู้ว่าทำไมเรื่องที่เขาชอบจะไม่ไปอยู่ในต้นฉบับอย่างเป็นทางการ เพราะมันไม่มีที่ให้เรื่องไร้สาระ เรื่องชาวบ้าน เรื่องคนธรรมดา ไม่ว่าฉันจะทำเรื่องนี้ หรือเรื่องไหน ที่เป็นคำให้การกระแสหลักมันก็จะต้องมีกรอบ คำพูดได้รับการตัดต่อ กลายเป็นเศษเสี้ยวของเครื่องประดับที่แหว่งวิ่นใช้เสริมความศักดิ์สิทธิ์ของทฤษฎีที่ใช้ กลายเป็นเครื่องเน้นย้ำ เเละตีตรารับประกันว่าทฤษฎีเหล่านั้นไม่เลื่อนลอย ใช้งานได้ถึงจะไม่ทุกทีก็ใกล้เคียง คำพูดถูกขัดเกลาเพื่อหาลักษณะร่วม จุดเล็กๆที่ “เหมือนกัน” ถูกนำมารวมกันเเละขยายใหญ่ คนที่ฟังเลือกที่จะเขียนอะไรก็ได้ตามที่ตัวเองต้องการ เลือกที่จะตัดทอนประโยค หรือวลีมาจัดวางไว้ในงานสำเร็จรูปเหมือนสิ่งที่ได้มาเป็นสิ่งที่ไร้ราก ( Ellis and Bochner) นักวิจัยถือสิทธิในการตัดสินคำให้การว่าสิ่งใดคู่ควรในการบรรจุไว้ในหน้ากระดาษ สิ่งใดควรทิ้งไว้ให้ค่อยๆจางหายไป สิ่งใดควรตีความว่าอย่างไร การรับฟังคำให้การแบบกระแสหลักก็เหมือนการฉีกทึ้งเอาส่วนที่ต้องการมาประดับงานของตัวเอง เพื่อรักษาความชอบธรรมเเละป้องกันไม่ให้ใครกล่าวหาว่างานนี้เลื่อนลอย ใช้ไม่ได้ในทางปฏิบัติ
แล้วรายงาน 25 หน้าของฉันจบลงที่ไหน รายงานที่บรรจุทำให้การฉบับนั้นกลายเป็นส่วนหนึ่งของรายงาน ฉบับย่อจำนวน 50 กว่าหน้า ผู้อ่านหนังสือเล่มเล็กของฉัน (ที่เคยซาบซึ้งกับเรื่องความแร้นแค้นจากสงครามที่พบได้ในครัว) เเละทีมบรรณาธิการเอารายงาน 5 ฉบับ ฉบับละ 25 หน้า ไปอ่าน แล้วย่อย เเละวิเคราะห์ รายงาน 25 หน้ากระดาษ A 4 ตอนนี้เหลือแค่ 5 หน้ากระดาษ A 5 คำให้การยาวเหยียดที่ฉันใส่ลงไปในงาน ตอนนี้ถูกดึงเฉพาะประโยคที่เข้าล็อค ฉันคุยกับ “Htoo Lay” ตั้งนาน ทั้งเรื่องลูก เรื่องบ้าน เรื่องการย้ายถิ่นหนีทหารพม่า แต่ฉันใส่ลงไปในรายงานฉบับเต็ม ประมาณครึ่งหน้า เอาแต่เรื่องที่เธอถูกกองกำลังติดอาวุธบังคับให้ไปแบกของ พอรายงานฉบับย่อออกมา คราวนี้เหลือสามบรรทัด พร้อมเครื่องหมาย “” รับรองว่า เป็น “คำให้การ” จริง (see also WSC)
คำให้การของฉันขายได้ แต่การเดินทางจากรัฐกระเหรี่ยงสู่เจนีวา จากคนที่เล่าเรื่องสู่หูของฉัน สู่บรรณาธิการ สู่คนที่ให้เงินทุกคนมาทำงานเรื่องนี้ สู่โลกภายนอก สู่ผู้อ่านสู่ UN (ฉันได้ฟังข่าวว่ารายงานฉบับสมบูรณ์จะถูกตีพิมพ์กว่า 2000 เล่ม แจกให้องค์การระหว่างประเทศทั้งระดับภูมิภาคเเละนานาชาติ ปีหน้า) กลับทำให้เรื่องของผู้เล่าซีดจางไปเรื่อยๆ เมื่อถึงปีหน้า แม้แต่เรื่องของ Htoo Layแค่ 3 บรรทัด ก็คงละลายหายไป (Ibid)
….

(Login to view file)
Chutimas Suksai| life narrative

Filed under: Back up, Ideas, Methodology, Mini Researches, Women Studies